Στίχοι

										Άναψα και πάλι τα κεριά.
Μια μορφή αλλόκοσμη στον τοίχο
μου ‘ταξε σε γλέντι πως θα τύχω
κι είναι απόψε μια παρηγοριά. 

Μου ‘πε πως με ξόρκια και λυγμούς
τίποτα στη γη δεν κατεβαίνει
ούτε και στα σπλάχνα της σωπαίνει
τέχνη μαντική για τους χρησμούς. 

Μια σκηνή θεάτρου το σαλόνι
της ζωής μονόπρακτα σκαρώνει,
σύντροφοι χαμένοι, νοεροί
μέχρι που να σβήσει το κερί.

Θέατρο σκιών και μουσικές
τύλιξαν το σπίτι αυτό το βράδυ,
πήραν απ’ τον ύπνο μου υφάδι,
μπέρδεψαν του νου μου τις πλοκές.

Λιώμα το φυτίλι κι είν’ αργά
γλέντια και μορφές όλα χαθήκαν
κι όσα μυστικά δεν σου ανήκαν 
μείνανε ηφαίστεια ενεργά.   

Μια σκηνή θεάτρου το σαλόνι
της ζωής μονόπρακτα σκαρώνει,
σύντροφοι χαμένοι, νοεροί
μέχρι που να σβήσει το κερί…