Στίχοι

										Μας πήραν στο κατόπι οι διαβόλοι
μέχρι να βγει η τελευταία μας πνοή
τούτος ο τόπος γνώσης περιβόλι
τώρα κατάντησε  ονείρων φυλακή
οι εφιάλτες  παραδώσανε την πόλη
βαλαν σφραγίδα  και υπογραφή

Κατέφθασαν οι Φράγκοι με τα δώρα
χέρι σου δίνουνε  να κρατηθείς
κρύβει δεινά  πιθάρι απτήν  Πανδώρα
μην  το αγγίξεις δε θα λυτρωθείς
σε σπρώχνουνε με  βιά  στην κατηφόρα
και αν πέσεις χάμω δε θα σηκωθείς

Κοιτάζω στον οντά μου το καντήλι
που τρεμοσβήνει και ραγίζει η ψυχή
χαρτογιακάδες γίναν τώρα οι φίλοι
θέλουν τον ήλιο να τον βάλουν σε  κλουβί
τα δάκρυα ματώνουν το μαντήλι
ποιος θα ξεπλύνει τούτη  τη ντροπή

Τη μέρα που θα κάψουνε τη Ρώμη
κάποιοι θα έχουν γλέντια και χαρές
προσμένει το κεφάλι η Σαλώμη
και ρίχνει αλάτι σε ανοιχτές πληγές
και όσοι ελπίδες τρέφουνε ακόμη
δεν έχουν γνώση ούτε θύμηση απ΄το χθες

Όλοι όσοι  έχουν ζήσει κακουχίες
ύψωσαν φλάμπουρα τον κόσμο προσκαλούν
ξεσηκωμό σημάνουν  με  πορείες
μόνο ελεύθεροι να ζήσουνε  μπορούν
ξοπίσω άφησαν του χωρισμού φατρίες
και τα εμπόδια του χθες τα προσπερνούν

Δε πρόκειται  εγώ  να προσκυνήσω
και ας είναι τα αργύρια αρκετά
ραγιάς δε πρόκειται να ξαναζήσω
και ας με ορέγονται τα αρπακτικά
όσο  αντέχω εγώ θα   πολεμήσω
όλους  αυτούς που παραδώσαν τα κλειδιά

Στο δρόμο γράφονται οι ιστορίες
και όσοι του άρχοντα τους νόμους  αψηφούν
δε λογαριάζουνε τις κοσμοθεωρίες
και τη γροθιά τους στο μαχαίρι τη χτυπούν
δε  συμβιβάζονται με λιτανείες
μέχρι το θάνατο το φως αναζητούν