Published 15 years ago in Rock
Σαν βασιλιάς της παρακμής !
- 603
- 0
- 0
- 0
- 18
- 0
Lyrics
Σαν βασιλιάς της παρακμής Πόσο φουσκώνω απο τιμή Πόσο από περηφάνια Που έχω δούλους μου πιστούς Όλου του κόσμου τουs χαζούς Και λέω τώρα , ξέρετε πολλούς? Διάσημους η άλλους λαμπρούς να έχουν τέτοιο ασκέρι δεμένο σε αόρατο σκοινί στο ένα τους to χέρι? Τόσο πολύ να τους μισεί, μα νάναι πάντοτε εκεί? Χαφιέδες , ανεπίπεδοι, χαζοί Ψυχοπαθείς , ανώμαλοι , ζαβοί Σαν μαριονέτες, σε χέρια επιδέξια Άλλοτε βρίζουν , όλο τα ίδια λένε Την μάννα τους κατηγορούν Που τα έκανε αδέξια, Που άλλο δεν βρίσκουνε να πουν Στο τέλος πάντα κλαίνε Κι ο Πιερότος ευτυχής Σαν βασιλιάς της παρακμής Έχει πάντα μια λύση Όταν θα έχει στύση
παρέλειψες μια στροφή όμως Τάσο , και δεν ξέρω γιατί το έκανες , είναι η πιο αποκαλυπτική για μένα και νομίζω πως δίνει απάντηση στο τελευταίο ερώτημά σου. κορμί που κόβεται στα δυό ούτε αλλού μα ούτε εδώ τ’ αλκαλικό της φύσης σου γεύομαι και μεθώ κάποιος μισογύνης δεν θα μπορούσε ποτέ να το ομολογήσει αυτό ...βασικά δεν θα τολμούσε να το γευτεί .
Είπες τόσα φίλε ΠΙΟΡΟΤΕ γι' αυτό το πόνημα μου, τόσα που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ!!! Εγώ απο την άλλη ένα ευχαριστώ πολύ μόνο μπορώ να σου πω προς το παρόν!
Exoun kleisei tous dektes oi perissoteroi!yparxoun omws kai treloi pou akoune!Isws na eimai ki egw enas xazos!
Αρχιζω και σε ζηλευω!!! Θα σου δωσω ομως μια φιλικη συμβουλη..Κανε λιγο διαλειμα και ηρεμησε διοτι το ασθενοφορο περιμενει εξω απο την πορτα του ζαιτ! Αυτος που παρεμεινε φιλος σου δηλωσε εθελοντης οδηγος αλλα στο τελος αυτος θα σου φορεσει και τον ζουρλομανδυα! Οταν λεει κατι ο Νικμερ στο τελος παντα δικαιωνεται!!! Και ξερεις γιατι;Διοτι εχει χαρισμα και ξεχωριζει τα καρουμπαλα και τους βαρεμενους,οπως οι πνευματικοι ασκητικοι πατερες τους αμαρτωλους απο τους δικαιους..
(αγαπιστές) σήμερα Πιερότε μου...βλέπω κι ένα μικρό χαμόγελο πίσω απ' το πικρό σου βλέμμα, όμως...Μια ελπίδα ότι υπάρχουν κι αυτοί που θυμούνται έστω και θολά...κι ένα "ευτυχώς" από μένα που διαβάζω ακόμη κάποια κείμενα που είναι σαν μωρά αθώα παρά την "ενήλικη" γλώσσα τους...Το τέλος ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ!
οταν σχολιαζουμε την τεχνη... οι οποιεσδηποτε προσωπικες διαφορες... θα πρεπει να παραμεριζουν... ειναι κατι σαν... παυση υπερ ολυμπιακης ιδεας... (αποψη μου... μην το δενεις και κομπο)... εχουμε και ατυχες παραδειγματα βεβαιως... οπως το ρωσσια-γεωργια... στο παρασυνθημα τωρα... ***************************************** το ζωη δικια μου... ισως ειναι ενα απο τα καλυτερα ποιηματα σου πιεροτε... εως το επομενο θελω να ελπιζω... εχεις να δωσεις πολλα στην ελληνικη ποιηση... καντο!!
Πολύ ωραία τα είπε ο Βασίλης Γιαννόπουλος στο τελευταίο σχόλιό τουν στη σελίδα σου. Γι' αυτό κι εγώ ανέφερα το ΠΡΙΜΕΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ σε πρ΄πσφατο σχόλιό μου στη σελίδα του. Ξαναλέω -την άποψη μου- ότι εδω μέσα δεν είμαστε καμμιά ελίτ αποκομμένη που κοιτάζει το "εκεί έξω" αφ' υψηλού. Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχουν κι "εκεί έξω" άνθρωποι που -με ότι μέσα διαθέτοθν και όσο τους επιτρέπεται- δίνουν αγώνα. Αυτούς τους θεωρ΄ω συμμάχους. Αν συνεχίσουμε λοιπόν, έτσι να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας θα καταλήξουμε φοβάμαι στο τέλος να αποζητάμε τους "βαρβάρους". ΥΓ: Πολύ ωραία λέξη το "διαφεντέβουν".
τι να πάθω;;;;;;;;;;......το αντίθετο μάλιστα, διασκεδάζω αφάνταστα, διότι λατρεύω τη σάτυρα!! Λατρεύω επίσης και τους χαζούληδες με κάνουν πιο ευαίσθητο και με χαλαρώνουν!!! Να φανταστείς πως του πρότεινα να πάει να κάνει καριέρα στην tv, εκεί θα βρει πολλούς ομοϊδεάτες του..........τι λες κι εσύ.......να τον ψηφίσουμε; Είναι καλός καταβάθος ......αλλά πολύ βάθος..... όσο χωράει η μπανάνα του ας πούμε!!!!
που εισαι? μερες έχω να σ'ακουσω. εισαι καλά? κατι ντουφεκιες στη σελιδα του φιλου σου του Αρνη με ξυπνησαν και ...αναστατώθηκα.
pierote(ειδες τι μικρός γίνεσαι?)Ενα έχω να σου πώ. Συμβουλές απο Ιταλούς δε δεχομαι. Αυτόν τον ΑΒΥΘΗΝΌ το σκέφτομαι σοβαρά και γώ,αλλά τον άλλον που λές δύσκολο μούρχεται γιατί μούμαθε το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου μου το Α! και ειναι και δάσκαλος καθώς λέει και δεν τόχω σκεφτεί καθόλου μα καθόλου και ούτε πρόκειται να ακουσω ξανά συμβουλες σου.Προσεχε μονάχα μη φάς καμμιά φραγή εσύ και βάλεις τα κλάματα,και δε τα μπορώ καθόλου τελαυταία. Ασε που δε ζυγώνει κανείς για φίλος. Καμμιά φίλη ψάχνω αλλά Μπάααα! Δεν ξέρω τι να πώ.Ξεραύλα εδω μέσα εχει πέσει? Καί γω νόμιζα κάτι θα προκύψει!και ήρθα.
Θα σε διαγραψω...Δεν διαβασες το ποιημα του πιεροτου....Μονο τον Αγγελο δεχεται εδω μεσα , (αν ερθει βεβαια), για να γιορτασουμε μαζι το πενθος του θανατου της ....Μπορουμε βεβαιως να τα λεμε στις αλλες σελιδες, και να βλεπουμε τι γινεται στην Μύξη μας....
EGW 8A SE KANW DIASHMO, ANA TH GH KAI TOYS AIWNES 3AKOYSTO!!!!!!!!!!!! TI LEEI O DASKALAKOS??? SYMFWNEI???? ASE NA TOY PESEI H PIESH LIGO KAI MAS APANTAEI META!!!!!! BZZZZZZZZZZZZZZZZ!!!!! ORNIA!!!!!!
να σχολιάσω το πουκάμισο του Δημήτρη τεχνικά.Είναι πολύ ψηλά για να το φτάσω.Οι λέξεις,οι μεταφορές,η δομή του ποιήματος αυτού,είναι υψηλού επιπέδου ποίηση.Για την αφεντιά μου...Εξάλλου,ένα ποιητικό γραπτό δε σχολιάζεται,ερμηνεύεται.Βάσει των παραμέτρων του νοητικού και ψυχικού δυναμικού του καθένα.Ό,τι ξέρεις και μπορείς,και μερικές φορές,θέλεις,ερμηνεύεις... Εγώ λοιπόν πως το ερμήνευσα;Αισιόδοξα!Το πουκάμισό σου,Δημήτρη,δεν είναι μισοβρώμικο,αλλά μισοκαθαρό...Ήταν λευκό της κηδείας,της πνευματικής και της ψυχικής σου,για τους λόγους που περιέγραψες υπέροχα,αλλα αποφάσισες να γίνει κυριακάτικο.Σχόλης,γιορτής...Φοράς και τη μαυρη κιθάρα,για κοντράστ στο λευκό φόντο,καθαρά για αισθητικούς λόγους,χαρακτηριστικό του λεπτού σου γούστου,και αρχίζεις το τραγούδι.Δεν έχει σημασία αν θα τραγουδήσεις παράπονο,η κίνηση είναι εορταστική,μόνο και μόνο που αντιστάθηκες στο βάρος των παγοκοιτίδων,που σου κρέμασαν...Να λοιπόν,προς τι η αισιοδοξία... Αν μου επιτρέπεται να σχολιάσω κάτι απο την τεχνική,θα επεσήμανα τη χρήση της προσφώνησης,την κλητική.Αυτό το "φίλε",που καθιστά το ποίημα άμεσο.Απευθύνεται σε σένα ο Δημήτρης να σου πει το στοχασμό του,και αυτομάτως σε δεσμεύει,από ευγένεια τουλάχιστον,να τον ακούσεις,να τον διαβάσεις... Μπράβο Δημήτρη για το θάρρος της απόφασής σου και της αντίστασής σου και μπράβο Τάσο για την ιδέα σου.Θα μαζευτούνε,λες,χτιστάδες για τη νέα πόλη;...
Ο καθένας φίλοι μου εισπράτει απο ενα αξιόλογο κείμενο τις δικές του ανάγκες και τις μεταφράζει ανάλογα με τις δικές του εμπειρίες. Ετσι λοιπόν θα σχολιάσω το υπέροχο ποίημα του Δημήτρη. Εγω οταν το διάβασα "πάγωσα" απο το "πουκάμισο" και τον¨"χειμώνα" που ανήμπορα δέχομαι αφου το φοράω, τρόμαξα απο την αδυναμία μου να το " ζωγραφίσω " και να το " χαρίσω " και βρήκα διέξοδο στην ΄" μαύρη " " ζεστή " κιθάρσ μου που σαν μάνα με αγκάλιασε και μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω. Κάθε λέξη πουκάμισο, χειμώνας, κιθάρα, ζέστη, κρύο, μπορεί να φορεθεί απο τον αναγνώστη κατα το δοκούν.
Υπέροχα σε βλέπω να περνάς απο το εικονικό μου παράθυρο να μου χτυπάς το τζάμι απο μέσα να χαμογελάς και να μου κλείνεις το μάτι. ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!
Καλέ μου Πιερότε, ξέρεις, από μέρες το είδα, αλλά σήμερα, αυτό το κάτι στη γραφή σου, για την πρώτη γιορτή, μ’ έκανε να το προσέξω πιο πολύ, βλέποντας τη φωτογραφία σου...το μάτι εξ’ αριστερών, έτσι όπως εγώ το βλέπω, μου φαίνεται πως στάζει και μουτζουρώνει σου το πρόσωπο...μα γιατί Πιερότε μου λυπάσαι; Μη λυπάσαι, θα τον νοστιμίσουμε εμείς αυτό τον άνοστο κιμά, κάνε μόνο μια τούμπα ανάποδη και θα δεις, όλα όσα δε βλέπεις, σαν τα κοιτάξεις ίσια...ξέρω, πώς είναι δυνατόν να την αντέξεις τόση ανία, μα δε φταίει κανένας άλλος, ξέρεις ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Μόνο εσύ, ο ανάποδος, που θέλησες, ν’ αλλάξεις, να ανατραπείς, να πετάξεις...τώρα από εκεί ψηλά όλα “μικρά” σου φαίνονται κι’ όλα μηδαμινά, εκτός βέβαια από τους πάντα εν ύψη κινούμενους φίλους σου, Σίμων, Αβυδηνό και Δάσκαλο...βέβαια το προσέξαμε, πως χωρίς τον Γιαμαμότο σου, την άλλη πρώτη της χρονιάς και του μηνός, πάλι κενός θα νιώθεις... Καλή Χρονιά φίλε, κι’ ας φαίνεται η ίδια η ευχή, υπάρχει μια διαφορά...είναι από την Κύπρο!!!
Με τους παλιούς μου φίλους σε καλώ Πιερότε μου να μείνεις εδώ Πριν γίνουν όλα φύλλο και φτερό Εσύ είσαι καλό ποδαρικό !!!
συνήθως, δε μιλάω πολύ στα σχόλια.. όχι εξαιτίας κάποιας ιδιαίτερης ή ψωνισμένης άποψης, απλά συνήθως δεν ξέρω τι να πω.. ειδικά όταν αυτά που διαβάζω, με ταρακουνάνε λίγο.. χαίρομαι που βρεθήκαμε.. κι ας είναι η αλήθεια, πάντα νεκρή.. ή -έστω- πειραγμένη..