Lyrics

										Το φώς ενός κεριού, ρίχνει σκιές παλάτια 
Όταν κοιτάζουν του παιδιού, τα διψασμένα μάτια 
Κι η μυθική φιγούρα, «τραβούσε» το σκοινί
Και ούτε που λογάριαζε το χέρι που κινεί.
Κι ο κόσμος μοιρασμένος, στα αιώνια του μισά
Παράγκα του καμπούρη, Σαράι του Πασά
Κι ισορροπούσαν όμορφα, η πονηριά κι η μπέσα
Ασπρόμαυρο απέξω, με χρώμα από μέσα.


Σκεφτόσουν δυνατά, ανέμελη εποχή
Ξηγιόσουν «πέρα ως πέρα», βαθειά μες στη ψυχή,
Και μούμαθες σαν το νερό, πράγματα που πληγώνουν
Σαν είναι λίγο το ψωμί, τα χέρια μεγαλώνουν
Κι αν το Σαράι του Πασά, ρίχνει σκιά πελώρια
Για μια ελεύθερη ψυχή, υπάρχουν περιθώρια.
Με τα απλά κι αληθινά, κάνει η ψυχή πανιά
Τώρα που είναι ο κόσμος, δεμένος με σκοινιά