Στης ζωής το περιθώριο με βάζεις όσα ζήσαμε μαζί δε λογαριάζεις χρόνια που πέρασαν με μας τους δυό σκορπάς σαν τ΄αποτσίγαρα στο δρόμο τα πετάς Στάχτες μονάχα στάχτες κι εσύ στους λιποτάχτες τίποτα δε θα μείνει στου χωρισμού τη δίνη Στάχτες μονάχα στάχτες αγάπης αυταπάτες ο πόνος με κερνάει κι εσέν΄αλλού σε πάει Ετσι απλά σαν πανωφόρι σου μ΄αλλάζεις σαν μια ξένη με κοιτάς πως με τρομάζεις τις υποσχέσεις σου που έδωσες ξεχνάς γυρνάς την πλάτη σου σαν κλέφτης προσπερνάς
Kαλησπερα. Ευχαριστω για την προσκληση φιλιας! Μου αρεσει η νοοτροπια γραφης σου και με ενα πεταχτο διαβασμα ξεχωρισα το "Αγωνας ειναι η ζωη"!