Στίχοι

										Αμέτρητες καρδιάς αποθυμιές
οι  ράγες της ζωής στενές
ταχύτητες αργές
όνειρα στάζουν τα παράθυρα 
το τρένο της ψυχής 
ασθμαίνει σε ανηφοριές
άγνωστων τόπων…

Είναι η ψυχή μου φουσκωμένη
υπόγεια ρεύματα βουίζουν
και άλλη μια φορά
αργά
και τελετουργικά
θα ξεγεννήσω μόνος

Το λέω blues για να του δώσω ένα όνομα
σαν τρυφερή κουβέντα 
σ’ έναν απόκληρο 
και  νότα στην ορχήστρα…
ονόματα εναλλάσσονται
κύματα σε καράβι που βυθίζεται… 

της ποίησης νυστέρι απαλό
αγγίζει την πληγή 
υπόσχεται την ίαση
με τέχνη την πλανεύει
το αίμα υποδέχεται άλικο
να το κεντήσει
να το επιστρέψει επίδεσμο 
και αναλγητικό

Τα όνειρά μας συσσωρεύονται στην άβυσσο
χώρο ζητώντας, να πετάξουν
τα βάθη της ψυχής είναι τα ύψη τους
και της ζωής η κόλαση
το φως τους