Στίχοι

										Θυμάμαι τα πουλιά στην Ιντιάνα,
τα δειλινά, με πέταγμα αργό,
χτυπούσανε των άστρων την καμπάνα
και τα 'βλεπα -θυμάμαι- μόνο εγώ . . .

Και δάκρυζα εγώ μόνο απ' τα παιδάκια
κι έτρεμα σαν τον έρμο το λαγό
Μοίραζε ο πάστορας-βοριάς κεράκια
και τ' άναβα -θυμάμαι- μόνο εγώ . . .

Κι έφευγε στις ταράτσες η σελήνη,
στ' Άλφα Του Ταύρου μπάρκο μακρινό .
και πριν χαθεί στης νύχτας τη γαλήνη
ανέβαινα -θυμάμαι- μόνο εγώ.

Και δάκρυζα ως το χάραμα στην πρύμνη,
στις συναστρίες τ' Ονείρου ώσπου να βγω.
Χανόμασταν στων κομητών τη δίνη
και σώζομουν -θυμάμαι- μόνο εγώ.

Γιατ' ήμουνα -θυμάμαι- από γέννα,
δεντράκι επιβιώσαν στα καμμένα,
οπου τ' αφήνει άκαυτο η φωτιά,
γιατί φωτιά το καίει από παλιά.