Lyrics

										Τα σπίτια τα Γιαννιώτικα,
κλαρίνο τα τρυπά,
ματώνουνε, βαριαρρωστούν' ,
μυρίζουν καμφορά.

Καμιά φορά μυρίζουνε
κι οι τοίχοι τους βαθιά,
ψυχές που  τσουρουφλίζονται
στης λήθης τη φωτιά.

Μυρίζουν και τα δάκρυα
του Ρόβα στα βουνά,
που κίνησε απόπασχα
να πάει για τη Φραγκιά.

-Άιντε Ρόβα μ' , γεια σου Ρόβα μ' !
-Γεια σου μάνα μ' Ήπειρο !
-Πώς περνάς εκεί ; Μολόγα μ' . . .
-Σαν πουλί μ' ένα φτερό . . .
...........................................
Σαν ζαγαράκια ασκώνονται,
ψηλά όσο μπορούν
κι ασκώνονται κι ασκώνονται
τα σύννεφα ακουμπούν.

Χτυπούν το ρόπτρο του Θεού.
Απόκριση καμιά.
Κόβει αράδα ο Χάροντας,
φωνούλες και κορμιά,

κόβει και βρώμη άγρια,
κόβει και τα βουνά,
κόβει και του Αχέροντα
τα πέτρινα νερά,

μόνο τη στράτα την πικρή
να κόψει δεν μπορεί,
που βγάζει Ρίο-Αντίριο
και λεβεντοροεί.
........................................
Πετάνε τ' αγκωνάρια τους,
παφλάζει ο ποταμός :
-Ο πόνος είναι τ' Άνθρωπου
κι ο κόσμος κανενός.

Βγάζουν κορμάκια ξαπλωτά
πέντ' -έξι-εφτά γενιές,
βγάζουν και τις λειχήνες τους
στου τοίχου τις γωνιές,

βγάζουν και πέτρινη φωνή
που σκίζει τα βουνά,
Αθήνα, Μπόστον, Σίδνεϋ,
Φρανκφούρτη, Καναδά :

-Άιντε Ρόβα μ' , γεια σου Ρόβα μ' !
-Γεια σου μάνα μ' Ήπειρο !
-Πώς περνάς εκεί ; Μολόγα μ' . . .
-Σαν πουλί χωρίς φτερό . . .