Στίχοι

										Σ’ ένα παρτέρι μια ζωή ανάμεσα στις άλλες
ανασκουμπώνονται δειλά, τα φύλλα σκονισμένα.
Σ’ ένα παρτέρι δάχτυλα πλακώνουν τις χιλιάδες
Θυμίσεις που κατέγραψαν οι ποιητές στα ξένα.
Δρόμοι που δεν κατέλυαν, πορείες κουρασμένες
Πελάγη που ανάβλυσαν, μελάνια που στειρέψαν’.
Απεσταλμένοι ψίθυροι, κρυψώνες στο σκοτάδι
Και μείς που αγαπήσαμε αυτές που μας μαγέψαν’.

Κατρακυλούν τα δάκρυα, μια ζωγραφιά κολάζει
Την σάρκα στην απόλαυση, σαν θούριο να βάζει.

Ολίγα τα βρισκόμενα, που να τα βρεις τα άλλα?
Δεν τυπωθήκαν στο χαρτί παρά σε μια ψυχή.
Ανέστησαν την μνήμη μου τα μάτια σου τα πλάνα
Λειψός να ξεφτιλίζομαι σα μια ωχρή πληγή.
Αφίλητα τα ύδατα, από σαπρές κοιλάδες
Αγέρωχα τους χτένιζαν, καμάρι αντοχής.
Εμπλούτιζαν τα έδεα από λογής καμάρες
Χωρίς ν΄ αντιλαμβάνονται το έρμαιο υφής.

Κατρακυλούν τα δάκρυα, μια ζωγραφιά κολάζει
Την σάρκα στην απόλαυση, σαν θούριο να βάζει.