Στίχοι

										Μου λες ένας ήλιος σκοτεινός πως σ’έχει κάψει 
και δεν θες στο ίδιο σκοτάδι να καείς 
και τη φωτιά μέσα σου απ’την αρχή ν’ανάψει 
μα πες μου ως πότε στην παγωνιά θα ζεις. 

Ο,τι έχει μείνει στον αέρα 
μια φωνή που δεν ακούς κι ας υπάρχει εκεί 
ό,τι έχει μείνει παραπέρα 
μία κραυγή μέσα στη δική σου τη σιωπή. 

Ασπίδα η ψυχή σου που σπάει κάθε βέλος 
και η δύναμή μου να μένει ορφανή 
κι αν ένα αντίο για σένα είναι το τέλος 
για μένα ξέρω είναι μόνο η αρχή. 

Αέρας τ’όνειρό μου που σβήνει σε μια δύση 
σαν το δάκρυ που δεν θέλει να στεγνώσει 
στη φυλακή σου το χρόνο τώρα έχεις κλείσει 
για να μην μπορεί ξανά να σε προδώσει. 

Χάθηκες μέσα στου φόβου σου την πρώτη μπόρα 
και σε βαραίνει ο ίσκιος του προδότη 
η κλεψύδρα μου τελειώνει πριν να ‘ναι η ώρα 
κι η ελπίδα μου πάντα πεθαίνει πρώτη. 

Πώς να μπορέσω να νικήσω τον χειμώνα σου 
αφού μια πέτρα πάντα σπάει τη χτένα 
είναι από καιρό σπασμένη η εικόνα σου 
και τα κομμάτια κρατάς μόνο για σένα. 

Τον ουρανό κι αν τον κοιτάς χρώμα δεν θ’αλλάξει 
κι από κει που θες να πας μόνος έρχομαι 
χωρίς φτερά δεν μπορεί κανένας να πετάξει 
μα στη γη μου συνήθισα να σέρνομαι. 

Άλλη μια σκιά που προσπαθεί να βγει στο φως σου 
που μέσα του θα κρύψεις για να μην φανεί 
το σκοτάδι σου είναι ο φίλος κι ο εχθρός σου 
και η σκιά αυτή εδώ παίρνει ζωή. 

Δυο χαμένοι σε μια μάχη μ’αφέντη το εγώ 
μα τ’όνειρο αύριο κανείς δεν θα θυμάται 
μην με ρωτάς σε ποια δίνη μέσα θα αφεθώ 
τον θάνατο ο νεκρός δεν τον φοβάται.