Lyrics

										Μη με ρωτήσεις να σου πω για πού θα παν οι λέξεις
το βλέμμα σου και την θωριά μη στρέψεις στον καημό
τα ξέπλεκα μαλλάκια σου στη νύχτα να τα φέξεις
να πέσουν ροδοσταλαχτιές επάνω στον λυγμό.

Μην ξεσηκώσεις τα χρυσά κιτρινισμένα φύλλα
όπως γλυκά και ταπεινά χαμήλωσε η βροχή
σήκωσε τα ματάκια σου στο σύγνεφο και μίλα
άπλωσε τα χεράκια σου να στρέξει η ψυχή.

Περπάτησε στο δροσερό απόγευμα, εκείνο, του Φλεβάρη
στο λιόγερμα που χάραζε πολύχρωμες γραμμές
τότες που έφτανε γοργά η νύχτα για πάρει
όσες λατρεύτηκαν πικρά, ξαστέρωτες ψυχές.

Αν κουραστείς να μη σταθείς σε κάποια καλοκαίρια
εκείνα που έχουνε περαστικές αγάπες κι αγκαλιές
σαν τα φιλιά που σβήνουνε δίπλα σε ακρονέρια
που χάνονται σαν δροσιστούν του πόθου οι φωτιές.

Μη με ρωτήσεις να σου πω για κείνο τον Σεπτέμβρη
που χάθηκαν στις φυλλωσιές, αγάπες και φωνές,
τις σκέπασαν χρυσόφυλλα, κανείς να μην τις εύρη,
αυτά που πέσαν ταπεινά στις πρώτες τις βροχές