Στίχοι

										ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ 


Μη με κρατάτε άλλο, αφήστε με να πέσω 
Σ’ένα πηγάδι που η μοίρα μου, μου το χτισε απύθμενο 
Κι αν σας κοιτάξω πάλι, τη στάχτη σας στα μάτια μου να ρίξετε 
Ήμουν μια θάλασσα που αργά από το φθόνο σας αγρίεψε 

Ξημερώνει και δε φάνηκε ακόμη 

Μη μου μιλάτε άλλο, αφήστε με να φύγω 
Για ένα υπόγειο που η μοίρα μου, μου το σκαψε βαθύτερο 
Κι αν σας κοιτάξω πάλι, τις πέτρες σας στο σώμα μου να ρίξετε 
Ήμουν μια θάλασσα αργά από τη δίψα σας που στέρεψε 


“Η νύχτα αδειάζει πάνω σου το αίμα της και βάφει το κορμί σου 
Με χρώματα διάφορα, πολύχρωμα θλιμμένα 

Η νύχτα με σέρνει από δρόμο σε δρόμο 
Ξερνάω τα δώρα των παιδιών της, να βρω ένα φως δυνατότερο του θανάτου 

Με τα κρύα τους δάχτυλα ταξιδεύουν στο άστρωτο κρεβάτι και στη σάρκα σου, 
Αφήνοντας σημάδια προστυχιάς και ανάγκης. 

Τα σκουπίδια, όμως, επιζούν από την αδιαφορία. 
Κάποιοι μετράνε τη δυστυχία μου, ψάχνουν το πώς και το γιατί. 
Καθώς εγώ πηδιέμαι για να ζήσουν”.