Είν τα ταξίδια της αγάπης μας μικρά στον πρώτο ύφαλο καράβια τσακισμένα οσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε στεριά κορμιά που μείναμε ναυάγια ξεχασμένα Τα μονοπάτια που διαβαίνουμε στενά φεγγάρια κάλπικα φωτίζουν τις μορφές μας μας συνοδεύουνε ξεκούρδιστα βιολιά άστρα δεν πέφτουνε να πιάσουν οι ευχές μας Γίναν τα λόγια μας παλάτια φτωχικά και οσα ζήσαμε μοιάζουν στο φώς της μέρας σαν κυριακάτικα απογεύματα πικρά που ψυθιρίζουνε τραγούδια της δευτέρας
Φίλε περιμένω να σου βγει, κάνω υπομονή, κάτι σκαρώνεις και είναι και μεγάλο πιστεύω. Είμαι όμως σίγουρος για κάτι, θα με εκπλήξεις ευχάριστα και θα περάσει έστω και για μια στιγμή από το μυαλό μου, να καταθέσω τις πένες. Καλά να περνάς και μην ανησυχείς, η ομάδα θα καθαρίσει απόψε.
Φίλε Θεόδουλε, μας τέλειωσες. Τέλος
ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ ΩΡΑΙΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΕΝΑ ΠΙΑΣΩ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΩ ΚΑΝΕΝΑ
Θεόδουλε μου απο οτι διαβάζω ξέρεις καλά πως γράφονται οι σελίδες της ψυχής... Να γράφεις πάντα τόσο όμορφα και τόσο αληθινά...
Καταρχην γραφεις πολυ ωραια.... απλα και με πολυ νοημα.... ξερεις να χειριζεσαι εξαιρετικα το γραπτο λογο και να δινεις ξεκαθαρα αυτο που αισθανεσαι στον αναγνωστη! Διαβασα κατα τυχη τα κομματια σου απο κατω προς τα πανω.... και ελπιζω η πορεια που σκιαγραφείται να μην ειναι η πραγματικη σου, γιατι τα 2 τελευταια σου ( δλδ τα δυο πρωτα στη λιστα σου ) ξεχειλιζουνε απο πονο! Θα τα λεμε....
perimenoume ki alla...
το "τελος" ομορφο μελαγχολικο τραγουδι!
το νανουρισμα σου!