Lyrics

										Η ανάσα μου στάθηκε και τα μάτια μου στύλωσαν,
Η καρδιά δεν υπάκουσε και το χέρι μου δίστασε.
Στον δρόμο μου εσύ. 
Λευκή σαν τον άνεμο, φτερωτή σαν ελπίδα.
Πόσο κράτησε άραγε, στης ζωής μου τον χρόνο, το πρώτο σου πέταγμα;   
Μια στιγμή και μια δεύτερη, μια ώρα μια μέρα; 
Πόσος χρόνος με κύκλώσε ώσπου είπα «αφήνομαι» ,
Που για έλεος ικέτεψα και ένα δεύτερο βλέμμα;
Δεν ζητώ μιαν απάντηση, δεν υπάρχει για μένα
μόνο ψάχνω παράδρομο, να διαβώ τα’ αγιασμένα
Του λυτρωμού την έξοδο ψάχνω να βρω. 
Όμηρος σου είμαι, κοίτα με, παιδί και οδηγός.
Έρωτας αναπάντεχος, αδύναμος θεός.
Τα ξέρω τα όρια, περίστροφα στο «δεν πρέπει» στραμμένα
και καρδίες που στερέψανε από τον πρώτο χορό
μα σου λέω δεν βιάζομαι, δεν υπάρχουνε λάγνα αστεία να πω μοναχά, διπλανά σου κουρνιάζομαι κι από το σώμα σου θέλγω μυρωδιές που ξεκλέβω.
Ξέρω μοιάζει παράτολμο και κομμάτι χυδαίο 
Μ΄ αν δεν ήμουνα τόσο δειλός να σου πω πως σε θέλω
Ίσως,  όλα τούτα να σου ΄διναν, μια αγκαλιά που νοστάλγησες κι ένα χάδι στο στέρνο.