Στίχοι

										Τι γίνεται λοιπόν, γητευτή των σκιών
τώρα που κλείνεις τ'αυτιά σου σε θεωρίες και υποσχέσεις
θέλοντας τις ελπίδες σου να δέσεις
σε μαλλιά αγγέλων που πετούν
σε μακρινές ερήμους
αναζητώντας τους βεδουίνους
για μια μαγική
σταγόνα που θα σβήσει την
αιώνια δίψα. Σ'αυτό το ταξίδι μύρισα
τους στίχους
σου στη μακριά σου χαίτη και φώλιασα το κορμί μου
απά στα βελούδινα σκοτεινά φτερά σου
χαράζοντας κύματα μαργαριταριών
στο πρόσωπο της γαλάζιας λίμνης. Απλωμένα
τα νούφαρα σαν πίνακας της στιγμής, σαν απολίθωμα της 
μνήμης που πέρασε και έμεινε στα χρώματα, στα
πινέλα, στις γραμμές. Αδειάζει το άρωμα της 
ψυχής μου και παγιδεύεται μες στην παλάμη σου 
που το ελκύει αχόρταγα. Η κατάρα του ποιητή
που τραγουδάει με σιωπή, κλεισμένος σε μια
απατηλή απεικόνιση της ζωής, η αέναη απορρόφηση
όλων των ονείρων, όλης της πραγματικότητας, 
το σύνολο των στίχων, οι στίχοι. Και μόνος
σκοτεινός πολεμιστής με την μελαψή
περικεφαλαία, το ασημένιο πουγκί και τα αστρικά μάτια
γνέφει απέναντι κατέχοντας όλη την 
γνώση που αποκτιέται από την μορφική του
σύσταση. Ατενίζει, στο ζοφερό δωμάτιο το κτήμα
του, τον ποιητή που αγάπησε τα όνειρα και μάτωσε
την ζωή του, στο σταυροδρόμι των αισθήσεων 
και των παραισθήσεων. Η αναπνοή που δε θα
θολώσει πια τα τζάμια, ραγίζει την καρδιά της
Μούσας, που το ραβδάκι της δεν φτάνει για να
τον ξαναφέρει πίσω. Κάθεται μόνο δακρυσμένη
κοιτάζοντας μόνο το βιβλίο του αγαπημένου, να 
κείτεται στο πάτωμα, εκεί χαμηλά, δίπλα στον 
δημιουργό του. Και ποια μουσική, ποια ακοή 
ποια γεύση και αφή θα ξυπνήσει τους θησαυρούς 
του, που βρίσκεται το κλειδί που ανοίγει την 
σελιδένια κάμαρη που κρύβει τα θηρία της 
βασανισμένης ψυχής; Μακριά, μακριά, στα δάση
των μονόκερων και των ξωτικών, στο βραχάκι 
που σκαλίζει ο ποταμός, εκεί σιμά που αναπαύεται 
ο γητευτής των σκιών, σε μια σταδιακή
αυτοκτονία των εικόνων.