Στίχοι

										Ψυχή μου αγαπημένη, θυμάσαι αυτό το πράμα που είδαμε, εκείνη την ωραία καλοκαιρινή ημέρα?
το σιχαμερό κουφάρι εκεί όπου έσβηνε το μονοπάτι,
σαν σε κακόστρωτο κρεβάτι από χαλίκια,

Τα πόδια στον αέρα, σαν την πόρνη σε ακόλαστα παιχνίδια,
έκαιγε και ίδρωνε δηλητήρια,
άνοιγε ξεδιάντροπα με απάθεια
την κοιλιά του, βρώμα φαρμακερή τον αέρα να γεμίσει.

Ο ήλιος ακτινοβολούσε το σάπιο κορμί του,
σαν για να το καλομαγειρέψει
για να επιστρέψει στη φύση εκατό φορές όσα εκείνη είχε συνδυάσει, μία.

Οι ουρανοί κοιτούσαν το περήφανο κουφάρι, σα λουλούδι ν’ ανοίγει.
Τόσο έντονη ήταν η δυσωδία, αγάπη μου, που παραλίγο στο γρασίδι να λιποθυμήσεις.

Οι μύγες βουίζαν δυνατά πάνω από τη σάπια κοιλιά του
απ' όπου ξεχύνονταν ένα σύνταγμα μαύρα τα σκουλήκια, ρέοντας σαν γλοιώδες πήγμα
πάνω στα ζωηρά σάρκινα κουρέλια του.

Σαν κύματα ανεβοκατέβαιναν πάνω από αυτή τη μάζα όλα αυτά, ή
ανάβλυζαν τρίζοντας
ωσάν το πτώμα, γεμάτο αέρινη πνοή, να ζούσε πολλαπλασιαζόμενο.

Αυτός ο κόσμος έπαιζε μια περίεργη μελωδία
σα νερά τρεχούμενα, σαν αέρας, σα σπόροι σιταριού ρυθμικά κοσκινισμένοι
στα μεγάλα καλάθια.

Οι μορφές σβήναν σαν σε ένα όνειρο
ένα σχέδιο με ομιχλώδες χρώμα
σε ξεχασμένο καμβά που ο ζωγράφος
τελειώνει από μνήμης

Πίσω απά τα βράχια κρυμμένη, μια φοβισμένη σκύλα μας παρακολουθούσε με άγρια μάτια,
έτοιμη να κερδίσει το κομμάτι που όταν μας άκουσε να ερχόμαστε παράτησε

Αλλά κι εσύ θα γίνεις έτσι απεχθής
κι εσύ έτσι θα σαπίσεις
αστέρι των ματιών μου, ήλιε της ζωής μου,
εσύ, άγγελέ μου και πάθος μου!

Ναι, έτσι θα είσαι, ω Βασίλισσα της Χάρης, όταν
θα σε διαβάζουν
και θα σε παραχώνουν, κάτω από πλούσια χορτάρια και όμορφα λουλούδια,
για να λιώσεις δίπλα στα οστά των νεκρών

Τότε, Ομορφιά μου, πες στα σκουλήκια που θα σε καταβροχθίζουν με τα φιλιά τους
ότι κράτησα τη μορφή και τη θεϊκή ουσία των ερώτων μου στην αποσύνθεσή τους.