Lyrics

										Σε παλάτια από χαρτί, 

με αισθήματα από σκόνη, 

με την Ψυχή μου να πονά, να λιώνει. 

Μα τι θέλει πάλι Αυτή; 

- 

Έχτισα κάστρο λαμπερό, 

όπως μικρός ήθελα πάντα, 

για να με σώζει απ'τα σκοτάδια, 

και απ'το Τέρας το φρικτό. 

- 

Μια Νύμφη όμορφη, ξανθιά, 

τώρα πια δίπλα μου την έχω. 

Την μοναξιά μου πια αντέχω, 

όταν το χέρι μου σφιχτά κρατά. 

- 

Όπως μικρός ήθελα πάντα. 

- 

Και οι εχθροί, πεθάναν όλοι. 

Είμαι πια τώρα νικητής, 

των θησαυρών κατακτητής, 

να χτίσω, αν θέλω μπορώ, από χρυσό μια πόλη. 

- 

Όπως μικρός ήθελα πάντα. 

- 

Έχω και σύμμαχους πολλούς, 

να με στηρίζουνε πριν πέσω, 

μακριά, γιατί πια να τρέξω; 

Αφού έχω φίλους, στην καρδιά καλούς. 

- 

Όλα τα έχω, όλα, 

όσα μικρός ήθελα πάντα, 

όμως δεν φεύγει η κατάρα, 

όσο και να το θέλω τώρα. 

- 

Νιώθω νεκρός, μα ζω ακόμα, 

άδεια χαμόγελα μοιράζω, 

για να μην μάθουν ότι στάζω, 

μαύρη πικρία, μαύρη σαν χώμα. 

- 

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που λείπει, 

και στην σκιά μου με κρατάει. 

Ο Θεός δεν μου μιλάει, 

Αυτό το "κάτι", Αυτός το κρύβει; 

- 

Απ'την σιωπή κουφαίνομαι 

και το σκοτάδι με τυφλώνει. 

Η άγνοια με σιγοτρώει. 

Μήπως αρχίζω να τρελαίνομαι; 

- 

Όσα μικρός ήθελα πάντα, 

τώρα τα έχω όλα, 

μα δεν μου φτάνουν αυτά τώρα, 

πάντα θα θέλω και άλλα.