φύλλο πεσμένο του ανέμου οργή θυμίζεις ήττα δίχως μάχη σκληρή σε πατούν τώρα όλοι δε βγάζεις μιλιά ψηλά όταν ήσουν είχες θέα πλατιά το κλαδί που σε ζούσε έχει ρίζες στη γη απο σένα θα πάρει καινούρια τροφή θα ανθίσει και πάλι πριν αφεθεί στου χρόνου τον κύκλο σε φθινοπώρου βροχή έτσι απλά η ζωή κυλάει κάθε λεπτό η χαρά χαίρεται να τη κυνηγάς να σου παίζει κρυφτό εκεί που την έχεις ξαφνικά σου γλιστρά γίνεται φύλλο ξερό και μ ένα κόκκινο αντίο, απ την καρδιά ξεκολλά..
Υπεροχο ...............Μπραβο
ενα αριστουργημα φιλε μου χριστο! συγχαρητηρια! "μα σίγουρα, σας λέω αλήθεια δεν ζήτησα κι από τα δάκρυα να με αφήσουν μόνο..."