Μια πελώρια σκατίνα μου γελά και στο παράθυρο ο ήλιος μαλακίζεται καινούργια μέρα σαν ευκοίλια ξεκινά με χαιρετά ρίχνει κλανιά και εξαφανίζεται Γλυκό ξημέρωμα παρέλασε σαν ρέψιμο και κορυφώθηκε σαν βρώμα από κρεμμύδι Λάμπει ο ιδρώτας απ’ το σφίξιμο στο χέσιμο και ζαλισμένη γνέφει η μπόχα πριν να φύγει Έχω στην άκρη του μυαλού μου ένα κλάσμα που διαιρείται και υπόλοιπο αφήνει μια ανταύγεια καφέ που όμως με πνίγει και μου θυμίζει ότι ανθρώπινο είμαι πλάσμα.
:)
ΦΟΒΕΡΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΦΟΒΕΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ/////////
ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.......ΜΕ ΚΟΥΦΑΝΕΣ........