Lyrics

										Μια πελώρια σκατίνα μου γελά
και στο παράθυρο ο ήλιος μαλακίζεται
καινούργια μέρα σαν ευκοίλια ξεκινά
με χαιρετά ρίχνει κλανιά και εξαφανίζεται

Γλυκό ξημέρωμα παρέλασε σαν ρέψιμο
και κορυφώθηκε σαν βρώμα από κρεμμύδι
Λάμπει ο ιδρώτας απ’ το σφίξιμο στο χέσιμο
και ζαλισμένη γνέφει η μπόχα πριν να φύγει

Έχω στην άκρη του μυαλού μου ένα κλάσμα
που διαιρείται και υπόλοιπο αφήνει
μια ανταύγεια καφέ που όμως με πνίγει
και μου θυμίζει ότι ανθρώπινο είμαι πλάσμα.