Στίχοι

										Κι αν η ζωή μου δεν με παίρνει πάρα πέρα
κι έρθω ένα βράδυ σιωπηλά να σου το πώ
πες μου αλήθεια τι πρόκειται ν’ αλλάξει
εσύ κοιμάσε, και εγώ ακόμα σ’ αγαπώ

Δεν έχει τίποτα που νιώθω να μ’ αγγίζει
κι ας με πονάει για κείνον σαν δακρύζεις
είμαι απλά ευγενικός χαμογελάω σαν χαζός
και βλέπω γύρω μου τον κόσμο να ραγίζει


Σαν σκουργιασμένο πλοίο που άγγιξε στεριά
δεν πάω πίσω ή μπροστά αλλά ο χρόνος με βυθίζει
και μέχρι να βρω το βυθό δεν έχω τίποτα να πω
μονάχα γράφω εικόνες Κυριακής


Στα φανάρια όπου σταμάτησα ένα βράδυ
κι ένα τσιγάρο στα χείλη μου γλιστρούσα
στο τζάμι δίπλα στην άκρη του ματιού μου
την είδα πάλι, με πάθος να κοιτάζει

Ίσως και να’ χαμε μαζί μια όμορφη ζωή
αν της μιλούσα με τα μάτια και εγώ πίσω
μα πριν προλάβω να φτιαχτώ το πράσινο το φως
με μια σπρωξιά την έδιωξε στη νύχτα


Την πήρε τόσο μακριά ένα φωτάκι τόσο δα
σαν αστεράκι στο απέραντο το γκρίζο
θαρρώ το είδα μια βραδιά στη λάμψη του να σβήνει
και από τότε δεν μπορώ στο περιθώριο να ζω
έχω ανάγκη η ανάγκη σου να γίνω
και σαν μικρό παιδί στα χέρια σου ν’ ανθίσω


Γράφω εικόνες Κυριακής για να αντέχω στη ζωή
αχ ρε Μάνα σ’ αγαπώ γιατί στις μαύρες μου
εσύ λευκή μου μοιάζεις