Δεν υπάρχει να ξέρεις κανένας να μιλά σαν εσένα γιατί όταν λες μία λέξη εσύ η ανάσα μου σ'ακούει σιωπηλή. Σαν το χρυσό της παλιάς μου καδένας, αναμνήσεις τη στιγμή πλημμυρίζεις, μ'ακτίνες χίλιες το μυαλό μου φωτίζεις κι όσο του κόσμου όλος ο πλούτος αξίζεις. Η ανακούφιση της κάθε μου έννοιας, ο γητευτής των δικών μου των θέλω πετάς ενοχές απο μυαλό σκοτισμένο. Είσαι το άγνωστο που πάντα μαθαίνω.
0 comments