Γιορτές, γευτήκαμε και ΄μείς΄ Παλμούς, πρωτόγονους χορούς πιστοί στην τρέλα της στιγμής και στο τραγούδι της μπουρούς... Στην πλάτη όνειρα κουτσά φορτώσαμε χωρίς θυμό μα, ο αγέρας τα φυσά προς τον αχόρταγο γκρεμό... Της λύπης οι βροχοσταλιές μας έχουν καταβρέξει και χίλιες πλέξαμε θηλιές για μιά μονάχα λέξη... Δεν μας χωρέσαν αγκαλιές΄ Όλοι πονούν μα προχωρούν βάλε να πιούμε δυό γουλιές για τ΄άδεια χρόνια που θα΄ρθούν... Σουρούπωσε΄ Για την Χαρά πως χάσαμε την στράτα; Φίλε να κάψω δεν έχω παρά τσαλακωμένα νιάτα...
Στην πυρωμένη άμμο σου δεν θα τολμήσει κανένα λουλούδι να βλαστήσει και χίλιοι χοροί δεν θα φέρουν βροχή μέχρι να μάθεις να δακρύζεις... Πολύ όμορφο . Γράφεις υπέροχα!!!!!
Φίλε μου μου δίνει δύναμη το σχόλιό σου. Να είσαι καλά.