στριγκιά φωνή στην παγωνιά και μια καρδούλα που κρυώνει μια λίστα με τηλέφωνα μόνη την βγάζω στο μπαλκόνι σκοπό είχα αλήθεια να σε βρω μα η ομίχλη δε μ αφήνει κενό ανοίγεται φριχτό και λες πως φέρω την ευθύνη αιωρούμαι σαν το πούπουλο όταν το χέρι σου μ αγγίζει σα φεύγεις με το σούρουπο ο κόσμος μου,γυαλί,ραγίζει κι αν τα φαινόμενα απατούν πως σ αγαπώ να το πιστέψεις τα χείλη μου σ ότι σου πουν απόδειξη να μη γυρέψεις βγάλε με απ τα χαλάσματα ποτέ δε θα το μετανιώσεις δε ζω μόνο με οράματα πάρε με,δέξου,κι ας μη δώσεις
0 comments