Lyrics

										Σβήνουν τα μάτια σα δειλινό
που η νύχτα αγκαλιάζει.
Λιώνει η ψυχή απ’ τον καημό.
Του πόνου το αγιάζι
στάζει χειμώνες μες στο κορμί.
Ψυχομανούν τα εντός του.
Γίνεται η λύπη σα φυλακή.
Τρώγει γοργά το φως του.
Κι όλα τ’αστέρια σύρανε φωνή
Μοιρολογίστρες ξένες.
Πως κελαηδούν  οι ποταμοί
για νύχτες φωτισμένες
απ’ της αγάπης τη φωτιά,
που όρκους ξεριζώνει.
Σαλεύει η σπίθα στη ματιά,
ως την καρδιά απλώνει.
Κάνει στεφάνι στον ουρανό.
Ήλιο γεννά με χάρη.
Σαν ανατέλλει ,στήνει χορό.
Χαϊδεύει το φεγγάρι.
Ζεστά το αφήνει κι αυτό κυλά,
στάλα στ’ ανθού τα φύλλα.
Στάζει στο χείλι , μικρή δροσιά
χαρίζει ανατριχίλα.
Ψηλά βουνά σκύψτε κι εσείς,
χιόνι να βρει η ποδιά της.
Να ξεδιψούν τα χείλη της,
Να μη κλαιν τα όνειρά της.
Δώσε ουρανέ να μη σωθεί
της νύχτας σου το χάδι
για να μπορεί ν’ αγκιστρωθεί
η ελπίδα κάθε βράδυ.