Στίχοι

										Γυριζουν οι δεικτες
οι μερες τα χρονια περνανε
ανεραστα βελη
ξανα τη καρδια μου τρυπανε
γλυκοπικρος πονος
να δεις που στο τελος ξανα θα πεθανω
ταξιδι στο χρονο
κι ασπρομαυρες σκεψεις αρχιζω να κανω

ζαλιζω το νου μου
χωρις να χω αναγκη ουσιες
η αγαπη κοστιζει
και πρεπει να κανω θυσιες
ανοητα χαδια
φιλια κουρασμενα σε προσωπα ξενα
και πως να ξεχασω 
που οτι αγγιζω θυμιζει εσενα

τα φυλλα στο χωμα
χαμενες αγαπες θυμιζουν
δυο ματια θλιμενα
να δουν τα δικα σου ελπιζουν
μα ποσο να αντεξουν
σε αυτο τo ταξιδι χωρις να βουρκωσουν
ανεραστα βελη
θα ρθουν τη καρδια μου ξανα να σκοτωσουν