Lyrics

										Ένα ποτήρι γεμίζεις ποτό
και την ψυχή σου αδειάζεις ,κενή.
Και πριν το θάμα της νύχτας φανεί
μοιάζει του ήλιου το φως πιο καυτό.
Λιώνει τα όνειρα ,καίει αναμνήσεις.
Εσύ κι η σιωπή σου γλυκιά συντροφιά.
Οι ήχοι τρυπούν μοναξιές σαν καρφιά.
Ψάχνεις αιτία για να μη γυρίσεις
ποτέ σε κόσμους που δίνουν εικόνες.
Μόνο να κάθεσαι κει και ν'ακούς
κάτι υπόγειες φωνές σ'ουρανούς
που δεν αρκούνται σ'επίγειους κανόνες.
Στο γραφείο χαρτιά,φτηνές σημειώσεις
λεκέδες παντού ξεχασμένης ζωής.
Σημάδια που δείχνουν κομμάτια πνοής
σιγά σκαρφαλώνουν ,ζητούν να προδώσεις.
Μα είναι ο πόνος σου τόσο γλυκός 
ναρκωτικό που σιγά σε σκεπάζει.
Τις άκρες του χώρου πως τις αλλάζει!
Σε κυριεύει γνωστός πυρετός.
Μέσα στη ζάλη κρυμμένου μυαλού
στενός σου φίλος κάθε του ψέμα.
Σα δηλητήριο στο αίμα
σε ταξιδεύει κάπου αλλού.
Κάθε σου τέλος μια αρχή
της αγωνίας να σε νιώσουν.
Νομίζεις πως θα σε γλιτώσουν
φθηνές ελπίδες στην ψυχή;
Ένα ποτήρι άδειασε ακόμα
ένα κουρέλι σέρνεται αργά.
Πέφτει η νύχτα σα μαύρη φωτιά
ρουφάει αχόρταγα το άδειο σώμα.