Στίχοι

										Θα 'μαστε πάντοτε στους γνώριμους οι άλλοι.
Κι αυτοί που μας αντάμωσαν ποτέ δε θα μας μάθουν.
Μόνοι αρχίσαμε και μόνοι είμαστε πάλι.
Πάντα να περιμένουμε εκείνα που δε θα 'ρθουν.

Εμείς του αύριο οι πρώιμοι αντάρτες.
Τα ντροπαλά παιδιά της πρώτης αμαρτιάς.
Εμείς του χθες οι ξαναμένοι παραβάτες.
Οι ουρανοί μιας βυθισμένης πολιτείας.

Εγώ αυτός, εγώ αυτή, εγώ αυτό.
Το απερίγραπτο, το δήθεν, το χαμένο.
Το τόσο λάθος που εντέλει είναι σωστό.
Πρωτοχαράγματος ονείρεμα κλεμμένο.

Εμάς που βρήκαμε στο ψέμα την ουσία,
και που μπολιάσαμε με φως κάθε σκιά.
Κάθε αγάπη μας κερνάει προδοσία.
Κι ο τότε φίλος τώρα πια δε μας μιλά.

Εγώ που γνώρισα και είδα και φοβήθηκα,
εγώ που έκλαψα και κάπνισα κρυφά.
Θα είμαι πάντα όλα εκείνα που αρνήθηκα.
Ένας καπνός που ξεπηδά χωρίς φωτιά.

Το καρδιοχτύπι το δικό μας είναι ποιήμα.
Που το χαρίζουμε σε κείνους που μας μοιάζουν.
Οι αφεντάδες της ζωής μας είναι κρίμα,
όμως δεν έμαθαν ποτέ να το διαβάζουν.

Γι' αυτό κι εμείς απαρνηθήκαμε το τίποτα.
Και ανδρωθήκαμε με γάλα ξενιτιάς.
Γίναμε αυτοί που όσα κάνουν είναι ύποπτα.
Μα δε μας έμαθες και δε μας συναντάς.

Εμείς οι κλέφτες της στιγμής και της απόδρασης.
Οι εραστές της ανεξήγητης φυγής.
Νόθα παιδιά του παραδείσου και της κόλασης.
Πάντα ο άλλος θα 'μαι εγώ, πάντα εμείς.