Στίχοι

										Το φιλί σου ήταν υφάδι της θλίψης
που μετουσίωνε τα αισθήματα
σε νυγμούς πάνω στο κορμί
Η γεύση σου είχε το άρωμα του αμύγδαλου
και την υγρασία της λειχήνας,
ενέπνεες ακινησία
και ήταν η φυλακή σου και η δύναμή σου
Δεν ήσουν νεφέλη, μήτε νύμφη
ήσουν όστρακο αλλοτινής εποχής.

Το χαμόγελό σου ήταν πάντοτε ισχνό
και το βλέμμα σου, δίχως ειρωνεία, είχε 
την νηνεμία της μελαγχολίας,
ένδειξη διαμαρτυρίας στην μοίρα
που τόσο πολύ πίστευες.

Οι κινήσεις σου είχαν την γκρίζα χροιά των ματιών σου,
τα λόγια σου την λιτότητα του κορμιού σου
και συνεχώς άφηνες την αίσθηση του ψιλόβροχου
στο πέρασμά σου
Ρυτίδες δεν υπήρχαν στο πρόσωπό σου
ήταν όλες αποτυπωμένες στην φωνή σου
και η παιδικότητά σου γερνούσε
στον αργόσυρτο βηματισμό των επιθυμιών σου.