Στίχοι

										Σαν ήμουνα μικρό παιδί,
θυμάμαι είχα ‘’ψώρα’’.
Το ψάρεμα μου άρεσε
για να περνώ την ώρα.

Ολημερίς στη θάλασσα
απ’ το πρωί ως το βράδυ,
που μ’ έχανες, που μ’ έβρισκες,
μ’ ένα μπαμπού καλάμι.

Δε μ’ ένοιαζε που λέγανε
πως του ψαρά το πιάτο,
δέκα φορές ειν’ αδειανό
και μια φορά γεμάτο.

Εγώ, στα βράχια σύχναζα,
τον ήλιο είχα παρέα.
Την αύρα απ’ τη θάλασσα
και τα περνούσα ωραία.

Βαρίδια, αγκίστρια, πετονιές,
έφτιαχνα πεταχτάρια,
και εκλεκτά δολώματα
για να τσιμπούν τα ψάρια.

Σάλπες, μουρμούρια και σαργοί,
λαυράκια και γελάρια.
Χταπόδια με τη συννεφιά
σκορπιοί και μουτσουνάρια.

Κι όταν ο ήλιος έφευγε
κι έγερνε προς τη Δύση,
τότε θυμόμουνα κι εγώ
πως πλέον είχα αργήσει.

Έπαιρνα ότι ψάρευα,
το πήγαινα στο σπίτι.
Ένα τηγάνι, αδερφέ…
που να σου σπάει τη μύτη.

Τα χρόνια όμως πέρασαν
τέτοια δεν κάνω τώρα…
Μα με αγάπη πάντοτε,
θυμάμαι αυτή τη ‘’ψώρα’’.