Κι αν έριξα την πέτρα πίσω μου και βγήκα Όπου κι αν πήγα βρήκα την ίδια φυλακή Στου κόσμου τους κανόνες Τίποτα δεν αλλάζει Και πάντα με πειράζει Που είμαι ακόμα εκεί Οι αλλαγές μωρό μου Δεν γίνονται με λέξεις Όσο μακριά κι αν τρέξεις Κάτι σ’ ακολουθεί Όσες αλήθειες κρύβεις Πίσω απ’ το δάχτυλό σου Τόσος ο θάνατός σου Και τραύμα πιο βαθύ Κι αν έπεσα στους όρκους Τα ίδια και τα ίδια Καλοθρεμμένα φίδια Μου σφίγγουν τον λαιμό Κι αν έψαξα τους λόγους Ακόμα δεν τους βρήκα Τι μου γεννάει την πίκρα Και τον τρελό θυμό 17/9/2002 adri
Η ΜΕΣΑ ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...
ολα καλα στο Atens?
Κριμα που ειναι κιολας μελοποιημενο
Γλυκύτατα τ' αγρίμια σου...
Μιά φορά κι έναν καιρό,για σένα,έκανα ένα σάλτο σ΄ένα τρένο, μου δώσαν μια χαλασμένη μπύρα κι απ΄τον θυμό μου την έριχνα σταλαματιά σταλαματιά στο ποτάμι ελπίζοντας οτι σήμερα αύριο θα τελειώσει.Φτάσαμε στο Καρπενήσι, δεν με περίμενε κανένας, μόνο της καλημέρας τα πουλιά, κάνανε χαρακιές στην ομίχλη με το μοιρολόι τους!