Στίχοι

										Στο μεσιανό κατάρτι σταυρωμένος 
Μονάχος τον ορίζοντα αγναντεύω 
Ο Ποσειδώνας με κοιτά απορημένος
Και γω τη Πηνελόπη μου γυρεύω 

Η Κίρκη με καλεί μαγευτικά 
Οι Σειρήνες σφυρίζουνε στ’ αυτιά μου 
Στο Παρθενώνα με προσμένει η Αθηνά 
Κι΄ο Ήφαιστος κεντρίζει τα πλευρά μου 


Ξάφνου προβάλει μέσα απ’τα νερά 
Η Αφροδίτη όλο σκέρτσο  κι''ολλο χάρη 
Ξέχνα ,μου λέει, τη Πηνελόπη μια φορά 
κι''ελα να σμίξουμε,να γίνουμε ζευγάρι.

Μεμιάς  σαλτάρει στο κατάρτι και με λύνει 
Με νέκταρ μου γιατρεύει τις πληγές 
Τόση ομορφιά μες τη ζωή ποιος την αφήνει 
Η μηπως θα ξανάρθουνε ποτέ τέτοιες στιγμές ?