Γοργόνα μαγική, κατάρα έριξες στη γη, όποιος να σ`αγαπήσει, που το`κανε να το μισήσει. Τον ένα τον έκανες σκιά, τρόμο,να πλανιέται, κι`όπως το σκότος αν βρει φως, βαριά να καταριέται. Άλλον τον έκανες φωνή, πάντα να σε φωνάζει, ποτέ να μη σε βρίσκει, όσο πόνο κι`αν βγάζει. Και άλλον φόβο έκανες, φόβο να μη σε χάσει, κι`ας μη σ`είχε ποτέ, ποτέ μην ησυχάσει. Και άλλος σε αγάπησε, και τόλμησε κοντά σου, κι`έγινε ψίθυρος αυτός, που λέει τ`όνομά σου. Και άλλον έκανες οργή, θυμό σαν καταιγίδα, και πιο πολύ νευρίαζε, που δεν είχε ελπίδα. Και σε αγάπησα κι`εγώ, και άγαλμα με πέτρωσες, μπροστά από τη λίμνη σου πάντα να σε βλέπω, ποτέ να μην σε έχω. Και`μείναν τα χέρια μου ανοιχτά, πήγαν να σ`αγκαλιάσουν, μα όλη η πλάση το`ξερε, πως δε θα προφτάσουν. Και έτσι όπως ήτανε, τα είδες και μόνο μάτια μπορούν να πουν πως σ`είδανε, τα έκοψες μ`ορμή,λες και σου`μπηγαν σπαθί. Μόλις τη γη αυτά ακουμπήσαν, πόνος και θρήνος γύρω μου, μάτια σκυφτά δακρύσαν. Και πέσανε τα χέρια μου, πάλι στην ίδια θέση, ακίνητα,πέτρινα,νεκρά, μ`ακόμα περιμένουν.
0 comments