Στίχοι

										Λίγοι που’ ναι, παίζουν με τις λέξεις μου, 
τα κομμάτια, μα με ανδριάντες και βραβεία, 
τους φυτεύεις μες στη γη της μνήμης μου. 
Κ ‘άλλοι που μπερδεύουν τα κορμιά τους, φως, 
λένε παίρνουν και μεγαλουργούν μ’ αξία, 
μα το πνεύμα τους νερώνουν, και μιλούν 
με τις χθόνιες θεότητες του χθεσινού 
μου αλόγου, κ’ έκσταση μ’ αφρούς τολμούν 
να γεννούν, θαλασσινούς, στην άμμο μου. 
Το κορμί ψηλάφησα, μα αρρώστια πια, 
να με λιώνεις, δε σε βρήκα, πουθενά. 
Νοσταλγία Αλεξανδρινή, είδα σήμερα, 
κ’ ίσως πιο παλιά, ίσως ακαθόριστη. 
Μ’ αόρατους σταυρούς, ζει σίγουρη, κοινή, 
σαν τον αγοραίο έρωτα κάποιας κυρίας, 
που γλυκά κουβαλά μες στο μάρσιπο, 
και πουλά, αυτοσχέδια σώματα παντού. 
Κ’ υπερβάσεις δεν οραματίζομαι, 
μ’ όνειρα σου, πάλι με τραγούδια σου. 
Κι η άγνοια μου να αισιοδοξεί στο φόβο μου. 
Τριγυρνώ έφηβος κ’ αμύητος στα παλιά 
σου σοκάκια, σε καιρούς αλλοτινούς. 
Να δω πότε θα πουλήσω με πειθώ, 
και μ’ ευλάβεια, αυτό που ανόρεχτα κρατώ, 
μ’ αναιρέσεις και μ’ επαναλήψεις πια.