Koιτάζω μες στα μάτια σου τη θάλασσα και κλαίω για τα νιάτα που χαλάλισα στις ξέρες και στης τρέλας μου τα κύματα, στου Έρωτά σου τ' άγρια διλήμματα ! Σ' αυτή που μ' άνοιξες πληγή, χωράει ο Ουρανός κι η γη, μα δεν χωράει το "γιατί" κι ας σε ρωτάω μια ζωή ! Φωτιά μεγάλη στο μυαλό μου άναψες, χώθηκες μέσα κι όσα βρήκες τα 'καψες, εφτά δραχμούλες όνειρα μου δάνεισες, μα μου τα πήρες πίσω και μ' αφάνισες !
καλώς σε...Πού ήσουν τόσο καιρό;Επιτέλους... Το μπάρκο σου,το ίδιο δυνατό,γλυκό,μόρτικο με τα σαντέ σου... Μπράβο!
ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΣΟΥ, ΦΩΤΙΣΕ ΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΤΟΥ MW. ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΓΙΩΡΓΟ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!
ΜΑΧΑΙΡΙ ΕΡΩΤΑ ΦΩΤΙΑ! Χρειάζεται να πουμε κατι ακομα?? τα ειπες ολα μεσα σε αυτες τις λεξεις μονο..
Υπεροχα και τα τρια τελευταια κομματια σου!!!Ξεχωρισα ομως το ΠΗΡΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.... Νασαι παντα καλα φιλε μου.