Στίχοι

										Μάτωσαν πάλι οι παλιές μου οι πληγές
Στραγγίζει η νύχτα τον καημό της 
και μου δίνει
Ότι περίσσεψε απ’ τις λίγες μου χαρές
Ένα ποτήρι θαλασσόνερο τις πνίγει
Έτσι θα γίνει…
Θα ‘ρθούν ξανά όλες οι μνήμες σαν βροχή
Ένα απόγευμα στα μέσα του Φλεβάρη
Η πόλη ερείπια κι εγώ μικρό παιδί
Σ’ ένα πλακόστρωτο δρομάκι του Βαρδάρη…

Δεν έχει πια τα περιθώρια η ζωή
Οι μέρες στάζουν σαν ασβέστης 
και μας καίνε
Όσοι γεννήθηκαν και ζήσανε νεκροί
Γίναν συνθήματα στους τοίχους μας και κλαίνε
Αλήθειες λένε…
Μιλούν για όνειρα που έγιναν καρφιά
Και για αγγέλους που πουλήσαν τα φτερά τους
Για ορφανούς που ορφανέψανε ξανά
Για μια πατρίδα που δεν ξέρει τ’ όνομά τους…

Τα σύνορά μας του σπιτιού μας η αυλή
Κι όλη η ιστορία μας σφαγές κι επαναστάσεις
Τους Παρθενώνες μας τους χτίσανε θνητοί
Για να χωράνε των Θεών τις αποστάσεις
Και τις προφάσεις
Για να ακούμε τ’ ουρανού μας την σιωπή
Και να μαθαίνουμε να ζούμε σαν τις πέτρες
Μπροστά στο θάνατο να βλέπουμε ζωή
Και να γεμίζουμε του χρόνου τις φαρέτρες…