Στίχοι

										Tή δ' άρα θυμόν έπειθεν ενί στήθεσσι φίλοισι, 
βάν δέ ποσί τρήρωσι πελειάσιν ίθμαθ' ομοίαι. 
εύτ' επί Δήλου έβαινε μογοστόκος Ειλείθυια, 
τήν τότε δή τόκος είλε, μενοίνησεν δέ τεκέσθαι.
 
αμφί δέ φοίνικι βάλε πήχεε, γούνα δ' έρεισε 
λειμώνι μαλακώ, μείδησε δέ γαί' υπένερθεν: 
εκ δ' έθορε πρό φόως δέ, θεαί δ' ολόλυξαν άπασαι. 
ένθα σέ ήϊε Φοίβε θεαί λόον ύδατι καλώ 
αγνώς καί καθαρώς, σπάρξαν δ' εν φάρεϊ λευκώ 
λεπτώ νηγατέω: περί δέ χρύσεον στρόφον ήκαν.
 
ουδ' άρ' 'Απόλλωνα χρυσάορα θήσατο μήτηρ, 
αλλά Θέμις νέκταρ τε καί αμβροσίην ερατεινήν 
αθανάτησιν χερσίν επήρξατο: χαίρε δέ Λητώ 
ούνεκα τοξοφόρον καί καρτερόν υιόν έτικτεν.
 
Αυτάρ επεί δή Φοίβε κατέβρως άμβροτον είδαρ, 
ού σέ γ' έπειτ' ίσχον χρύσεοι στρόφοι ασπαίροντα, 
ουδ' έτι δεσμά σ' έρυκε, λύοντο δέ πείρατα πάντα.