Στίχοι

										μπαίνει η φωτιά στη θάλασσα

μες στο καταμεσήμερο τά καλοκαίρια
εμείς νερό κι αυτά αέρα
να το ρισκάρουμε σε διπλανά ακρογιάλια
κιάν εμείς μιά
δέκα φορές τρελά τα ψάρια

πέρκες μπαρμπούνια κι ένας κέφαλος μπροστάρης
στo στόμα παίρνουν μιά μπουκίτσα γαλανό
και κυνηγιούνται μιά βραχάκι μιά βυθό
και σε πετροσπηλιές βαθειές σα δαχτυλήθρες
εκεί που κύμα γλύφει βράχο σκληρό
πάν τα μικρόψαρα να παίξουνε κρυφτό
τα καβουράκια μή και μύρια εκατομύρια
σπάρθηκαν παπαρούνες πά' στην άμμο
κι αναμεσά τους αστερίας κι εχινός όλο επάρσεις
διχογνωμούν αν δυό ή τρείς οι διαστάσεις.

τα χταπόδια μές στα φύκια
κι οι γαρίδες πά' στά ρείκια σκουλαρίκια

σκύψε καί δές ένα μυδάκι νά 
ανοιγοκλείνει μου μιλά
ναι δε μιλάει όμως σίγουρα γελά

από μακρυά ακούστηκαν των δελφινιών σφυρίγματα
μαυροκαμπύλωτα πηδούν έξω απ' τα κύματα
τσομπαναραίοι μαζί και τσομπανόσκυλα
κρατούν αντί γιά γκλίτσα τους μιά τρίαινα
μάταια κοπιάζουν θα μαντρώσουν τα ατίθασα

κι ελαφρά το αεράκι φύσηξε
πεύκα ελάτια πλάτανοι
μετά συκιές μηλιές ελιές και λεμονόδασα
τινάζουν από πάνω τους τη σκόνη και την δίψα

ύστερα έρχεται πιό δυνατός ο άνεμος
τά δέντρα σήκωσαν πανιά όλα τα φύλλα τους
καί ριζιμία από τη γή ξεχώνονται 
μένουν μετέωρα ψηλά κι άξαφνα κίνησαν
πράσινος στόλος από ξύλο απέλεκο
πάει θαλασσώνεται και πελαγοδρομεί
ωσαμεκεί που θά κοπάσει ο άνεμος
καί κεί καταμεσής και μεσοπέλαγα
σε λίγο χώμα και πολλά γυμνόβραχα
ρίχνει τις άγκυρές του και γαντζώνεται
με τα σκαριά των βουλιαγμένων καραβιών
και με τά σκέλεθρα των ναυαγών 
μες στο ναυάγιο το δάσος θεμελίωνεται

η θάλασσα αιχμαλώτισε κοντοστεριά κι ανάσκελα
τις φωτισμένες γειτονιές που αντιφεγγίζουν
στις παραλίες των ψαριών και τών ανθρώπων

και πριν τον ύπνο στο κύμα ομάδι 
φέτες μασώντας κόκκινες 
μοιράζαμε καρπούζι το φεγγάρι
κι η αμμουδιά ν΄ αστροβολά άστρων φωτιά 
κι ο γαλαξίας ν' απορεί πού έχασε τις χάντρες

και μείς κι αυτά κι όλα μαζί ατίθασα και μή
γυρνούν γύρω στή στάνη τους
καί ο τσομπάνος κάθησε ο δέλφινος κι ηρέμησε
ο δέλφινος ο δίγενος δέλφινος ο ακοίμητος.