Τι θέλω εγώ τα πόδια μου Φτερά αητού σαν έχω Τι θέλω πια τα λόγια μου Αν τη σιωπή κατέχω Τι θέλω εγώ στα χαμηλά Κορμί βουνού σαν είμαι Της κορυφής ο άνεμος Δικό μου σπίτι είναι Ψηλότερα σηκώνομαι Από της γης τα μέτρα Δεν με χωρούν οι φυλακές Δεν με κρατάει η πέτρα Τι θέλω εγώ τ’ ανθρώπινα Ο ήλιος σαν με παίρνει Σε κάθε του ξημέρωμα Κι έναν θεό μου φέρνει Τι θέλω τις κουβέντες σας Που λένε για να λένε Που γέλιο δεν γνωρίζουνε Ούτε ποτέ τους κλαίνε
Ακου το >
Υπέροχο! Κόλλησα μαζί του, αν και τα άλλα δεν υστερούν!
Δεν ήταν δωράκι.Το υποκοριστικό δείχνει μερικές φορές ταπεινότητα.Ενδεικτική μεγαλείου...Κι άλλες φορές υποδηλώνει συγκατάβαση.Από θέση ισχύος...Δεν είναι η περίπτωσή σου,ανάλυση κάνω.Το ψυχαναγκαστικά μαθηματικό μυαλό,που λέγαμε...Λοιπόν,δεν είναι δωράκι.Είναι δώρο....Υπέροχο.Που το δέχομαι και το χαίρομαι...Και δε λέω ευχαριστώ,γιατί ίσως έκλεινε έτσι ο κύκλος...Και δε θέλω...Καλημέρα...
Φανταστικό..."...καλικαντζαροι κι αηδόνια..."Συγχαρητήρια.
Πολυ ακριβες το Κανενας. ΕΥΓΕ
...στίχοι με εξαιρετική τεχνική και περιεχόμενο. Ακολουθείς μια Μπρεχτική "καταληκτική"προσέγγιση. Η τελευταία στροφή δηλαδή επισφραγίζει ή ακυρώνει τις υπόλοιπες νοηματικά. Είναι μια προσέγγιση που μ' αρέσει πολύ.Ξεχωρίζω ιδαίτερα το ΘΥΜΟΣ και ΤΟ ΤΡΕΝΟ. Νάσαι καλά.