Στίχοι

										Μιά αρχαία πέτρα γίνεται σκόνη.
Φυσάει αέρας- και τη σηκώνει.
Πρώτη φορά της για δες πετάει
και ούτε τη νοιάζει για που τραβάει.

Μιά λέξη είναι.
Όλα και ένα.
Τα φανερά σου και τα κρυμμένα.
Στο πρόσωπό σου, βροχή ή δάκρυα;
Κρατάς λουλούδια; ή είναι αγκάθια;

Μιά αλήθεια έχω που είναι τα πάντα
και όλα τα άλλα απλά συμβάντα.
Μία αλήθεια.
Η μόνη μου έννοια.
Τα δυό σου μάτια.
Καρφιά ασημένια.

Χιλιάδες μίλια, νέα ταξίδια.
Παλιά φεγγάρια και αστέρια ίδια.
Καινούρια αστέρια, νέα σελήνη.
Είσαι μια άλλη ή είσαι εκείνη?

Μιά λέξη είναι.
Κέρμα που αστράφτει
ή λασπωμένο παλιό χωράφι.
Πυκνή ομίχλη το φως που κρύβει
ή ένας θεός πάνω μου σκύβει;

Μιά αλήθεια έχω που είναι τα πάντα
και όλα τα άλλα απλά συμβάντα.
Μία αλήθεια.
Η μόνη μου έννοια.
Τα δυό σου μάτια.
Καρφιά ασημένια.