Lyrics

										Σ' ένα στενό δωμάτιο ενός μικρού ορόφου
ντυμένη με υφάσματα φτηνά αγορασμένα
με προσμονές και όνειρα σε τάξη οργανωμένα
βουβή ακούει τις στριγκλιές και τις βρισιές του δρόμου


Παν' από χρόνια οι καιροί που κρύβαν παραμύθια
που με καρδιάς ξεσπάσματα σπούσε τις παραδόσεις
τώρα τα βγάζει δύσκολα ψωνίζοντας με δόσεις
και μια αίσθηση κενού κρύβει βαθιά στα στήθια


Θυμάται που καθότανε στ' αρχοντικό μπαλκόνι
και του Ρωμαίου έβλεπε τον έρωτα στα μάτια
θαρρώ μαζί του το 'σκαγε σε ξένα μονοπάτια
με 'κείνον μες στην αγκαλιά ψηλά να τη σηκώνει


Σαν μια σκιά αντικριστά στέκει η παλιά ζωή της
στην ένταση της λησμονιάς η πιο βαριά της μνήμη
του μεγαλείου η φωνή που κι ας πονά δεν κλείνει
που πάντα σαν αποσκευή την κουβαλά μαζί της


Τα ρούχα της υποταγής χωρίς φωνή υφαίνει
στο δρόμο τα αρσενικά με πόθο την ορέγουν
οι φθονερές γειτόνισσες όλο κουτσομπολεύουν
πως όλοι την επιθυμούν μα δίχως ταίρι μένει


Βαρκούλα που ναυάγησε ανάμεσα στα πλήθη
πορεία μιας μοναξιάς σε βρώμικους διαδρόμους
συχνά αναλογίζεται πως ζει με παρανόμους
και πως τα χρόνια που περνάν βιάζουνε τα ήθη


Έχει ξεφτίσει η μοναξιά του πόθου της στέμμα
φτιαγμένη βλέπει τη ζωή από σωρούς πτωμάτων
σα δάνειο υπέρογκο κάλπικων νομισμάτων
που 'χει μολύνει με ντροπή τ' αρχοντικό της αίμα

Ιουλιέτα αρχόντισσα πως ξέπεσε η γενιά σου
που άραγε σκορπίστηκαν όλα όσα λαχταρούσες;
η ομορφιά σου έσταζε στους δρόμους που πατούσες
κι οι πιο μεγάλοι ραψωδοί υμνούσαν τ' όνομα σου