Lyrics

										Είναι νύχτες που παγιδεύομαι στου μυαλού μου την πλάνη
με περιπαίζουν σκιές σαν αλήτες που χουν μείνει χαρμάνι
Σε αναζητώ σε πίνακες του Μονέ και του Πικάσο 
μα έχω μείνει ρέστος από καιρό και πώς να σε φτάσω

Το δέρμα τσαλάκωσε και τα μαλλιά μου γκρίζαραν
στις χορδές της κιθάρας μου και σε πακέτα τσιγάρα
Τις νότες τις ξέχασα, τον καπνό ακόμη τον πίνω
μα σένα κι αν σ’ έχασα ποτέ μα ποτέ δεν σ’ αφήνω

Γιατί είσαι η ελπίδα που χει αργήσει
ο φίλος που με ξέχασε ο πατέρας που δε μ’ έσωσε
εσύ που μ’ έχεις γκρεμίσει
Γιατί είσαι το χαμένο όνειρό μου 
η γκόμενα που ζήτησα η μάνα που δεν πίστεψα
το φθαρμένο ποδήλατό μου

Η πόλη ατσαλάκωτη μέσα στην τόση της βρώμα
φοράει παπιγιόν και μου ανοίγει τρύπα στο χώμα
Ζητώ επανάσταση σε καιρούς που τώρα βολεύουν
του μυαλού μου τα κύτταρα για να με κοροϊδεύουν

Έσβησα τα φώτα και βούλιαξα νωχελικά στον καναπέ μου 
έξω από την πόρτα πόσα μαζεμένα τα σκουπίδια Θεέ μου
Μοιάζει η άγνοια ευλογία μέσα στην τρέλα αυτού του κόσμου
πίνω τον καπνό μου κι ονειρεύομαι το φθαρμένο ποδήλατό μου