Στίχοι

										Είναι νύχτες που παγιδεύομαι στου μυαλού μου την πλάνη
με περιπαίζουν σκιές σαν αλήτες που χουν μείνει χαρμάνι
Σε αναζητώ σε πίνακες του Μονέ και του Πικάσο 
μα έχω μείνει ρέστος από καιρό και πώς να σε φτάσω

Το δέρμα τσαλάκωσε και τα μαλλιά μου γκρίζαραν
στις χορδές της κιθάρας μου και σε πακέτα τσιγάρα
Τις νότες τις ξέχασα, τον καπνό ακόμη τον πίνω
μα σένα κι αν σ’ έχασα ποτέ μα ποτέ δεν σ’ αφήνω

Γιατί είσαι η ελπίδα που χει αργήσει
ο φίλος που με ξέχασε ο πατέρας που δε μ’ έσωσε
εσύ που μ’ έχεις γκρεμίσει
Γιατί είσαι το χαμένο όνειρό μου 
η γκόμενα που ζήτησα η μάνα που δεν πίστεψα
το φθαρμένο ποδήλατό μου

Η πόλη ατσαλάκωτη μέσα στην τόση της βρώμα
φοράει παπιγιόν και μου ανοίγει τρύπα στο χώμα
Ζητώ επανάσταση σε καιρούς που τώρα βολεύουν
του μυαλού μου τα κύτταρα για να με κοροϊδεύουν

Έσβησα τα φώτα και βούλιαξα νωχελικά στον καναπέ μου 
έξω από την πόρτα πόσα μαζεμένα τα σκουπίδια Θεέ μου
Μοιάζει η άγνοια ευλογία μέσα στην τρέλα αυτού του κόσμου
πίνω τον καπνό μου κι ονειρεύομαι το φθαρμένο ποδήλατό μου