Στίχοι

										Αναμνήσεις απ' τα μάτια σου γλιστράνε
στον τοίχο το ρολόι στο θάνατο σε σέρνει
τι να 'ναι άραγε αυτό που απ' τη ζωή σε παίρνει
και σε ποια μέρη άγνωστα οι δαίμονες σε πάνε;


Αθανασία πεθυμάς μοιχέ εραστή της ζήσης
τον κόσμο πάντα έβλεπες σα μέρας καρναβάλι
έφτασε πλέον ο καιρός να γεννηθούνε άλλοι
τη μάσκα πια του σώματος μόνη να παρατήσεις


'Αδικα τρέχεις να κρυφτείς στης λησμονιάς τα μέρη
θα σε προστάζει ο χαμός κράζοντας τ' όνομα σου
«λίγες οι ώρες σου στη γη, πρόλαβε κι ετοιμάσου!»
προτάσσοντας ανήλεα κι αδίστακτα το χέρι


Θα αγκαλιάζεις τις χαρές μιας περασμένης νιότης
με θέρμη θα αναπολείς τις μέρες της ορμής σου
ποια τρόπαια θα ήθελες να κουβαλάς μαζί σου
όμορφη εταίρα η ζωή κι εσύ χρυσαφικό της  


Στην πλάση ρίχνεις μια ματιά γεμάτη νοσταλγία
επιστροφές μ' άλλο κορμί πλανεύουν το μυαλό
«Θα επιστρέψω κάποτε, δε γνέφω στο καλό!
μείγμα 'ναι ο κόσμος από σάρκα και μαγεία»


Ζωή και θάνατος παιδιά μιας ύπαρξης πλανεύτρας
εξόριστος απ' το μηδέν σε τούτο δω τον τόπο
επέλεξε μονάχος σου του θάνατου τον τρόπο
τις μελωδίες μην ακούς μιας σειρήνας ψεύτρας  


Αρχόντισσα η σάρκα σου, ποτέ της δεν πεθαίνει
στους τόπους που μεγάλωσες πάντα θα τριγυρνάει
σα μια νεράιδα αθάνατη ποτέ της δεν γερνάει
με κάθε τι που λάτρεψες θα μείνει ενωμένη