Στίχοι

										Τον έδιωξε σκληρά τούτο το βράδυ
Κείνη που λάτρεψε αυτός παντοτινά
Και τώρα ζει χαμένος στο σκοτάδι
Που στην ψυχή του μέσα η άρνηση γεννά
Ήτανε λέει τρομερά ρομαντικός
Και τα αισθήματα που ο δύστυχος κρατούσε
Τον έκαναν να δείχνει πληκτικός
Στα μάτια κείνης της κοπέλας π’ αγαπούσε
Μόνη του ελπίδα είναι να ψάξει και να βρει
Αφού κατέβει του μυαλού τα σκαλοπάτια
Τα ποιήματα κείνα πού ’χε ο δόλιος φανταστεί
Πως ταίριαζαν με τα δικά σου μάτια
Και μες σε κείνα τα ολοκίτρινα χαρτιά
Να ψάξει ο δόλιος της καρδιάς το μονοπάτι
Αυτό που ζει σε κάθε αγάπης τη σκιά
Και που πεθαίνει μες στου έρωτα τη στάχτη
Κι αν τύχει ίσως και ποτέ του να τη βρει
Την ατραπό κείνη των άδηλων ονείρων
Περίμενέ τον κάποια μέρα να σου πει
Τη σημασία των καημών του των απείρων

Μπρος σε μια αγάπη ανυπόκριτα αλγεινή
Που ανταπόκριση διόλου δε σου ζητούσε
Γιατί το γνώριζε απ’ τη πρώτη τη στιγμή
Μες στην καρδιά σου άσπλαχνη τι ζούσε!!!