Στίχοι

										Στο σφαιριστήριο του Παράσχου κάθε μέρα
με χρεωμένη στέκα παίζαν Γαλλικό
βάζοντας στοίχημα χυμό και μια φλογέρα
τ'αγαπημένο τυλιγμένο τους γλυκό.

Πιτσιρικάδες με μουστάκι σκέτο χνούδι
που αν τους ρωτούσες πάντα λέγαν δεκαοχτώ
με λαϊκό στα χείλη έτοιμο τραγούδι
κι όλο κοπάνες στ'αγγλικά και το σχολειό.

Απο εφηβεία μάθαν τζόγος τι θα πει
και το πακέτο να το κρύβουνε στην κάλτσα
ποιό απ'τα μπουρδέλα είχε φέρει μια καλή
που θα πηγαίναν όταν τέλειωναν τα φάλτσα.


Ζωή ανέμελη - αλήτικη - ωραία
μέσα στη σάκκα του σχολειού μια πετονιά
μαλλιά αχτένιστα - ακούρευτα - μοιραία
κλωτσιές σε όλα τα κουτιά στη γειτονιά.

Έναν προς έναν τους θυμάμαι σαν τους βλέπω
με τα κοστούμια στις δουλειές τις τωρινές
στα πεζοδρόμια της πόλης όταν τρέχω
για να ξεμπλέξω της ζωής μου τις θηλιές.

Γειά σου,με λίγους ανταλλάσουμε πια τώρα
είναι του αγώνα ο λαβύρινθος μακρύς
εχθροί αόρατοι φωνάζουνε προχώρα
τ'αδιεξόδου νάβρεις πόρτα για να βγεις.

Κάποιοι σπουδάσαν,κάποιοι μείνανε εργάτες
άλλοι εργένιδες και άλλοι με παιδιά
ξεχάσαν όνειρα και σχέδια για στράτες
που θα τους πήγαιναν στην άκρη του ντουνιά.

Φυλακισμένοι,μα ελεύθεροι ισοβίτες
προαυλισμός μέσα στης πόλης τα στενά
κατάδικοι,ένοχοι,χωρίς να ζήσουν δίκες
που έχουν σπίτια κάποια ολόχρυσα κελιά.