Τυφλές αράχνες οι σιωπές κι ας με κοιμίζουν, πάνω σε πέπλο ανοιξιάτικου χορού. Ανθίζουν λύπηση τα μάτια σαν χαρίζουν, λίγες χαρές σε μια αγάπη από σιθρού. Ξύλινες λέξεις στο βωμό της ευτυχίας, μια τόσο εύθραυστη φουρτούνα από ντεκόρ. Ελπίδες λούτρινες που είδε ο καζαμίας, της μοναξιάς μας για παγκόσμιο ρεκόρ. Σήψη μετάνοιας σε φόντο από μαράζι, δίπλα στ' ατέλειωτα της μοίρας στεγανά. Ήλπιζα κάποτε πως σήμερα χαράζει, και δεν θ' ακούω της ζωής τα σιγανά. Σκόνη τα λάθη μου και λάβαρο η λατρεία, που θα βρω σύνδικο εγώ του χωρισμού; Στο όνομα σου πίνω αίμα ελευθερία, και φτύνω άπειρα σημάδια εγωισμού.
Υπέροχος πάπυρος.Μια ολόκληρη αγάπη σε ένα χαρτί.Ρυθμός σαν εμβατήριο.Απλά υπέροχος.Συγχαρητήρια...( "...Μια γυμνή..." ή "...Μία γυμνή..."θέλεις να πεις;)
Ομολογώ πως μ' εντυπωσίασες. Τα ποιήματά σου είναι καταπλητικά. Απ' τα καλύτερα που έχω διαβάσει εδώ. Συγχαρητήρια.
Πολύ καλοί οι στίχοι σου φίλε Γιώργο… Ξεχώρισα το «Έψιλον» από τα δείγματα που έχεις ανεβάσει… Καλή συνέχεια να έχεις…