Στίχοι

										Σε κοιτούσα μόνο , πάντα από συνήθεια.
Σαν ανάγκη μιας στιγμής που τελειώνει.
Σε γευόμουν σαν ανάσα , σαν αλήθεια.
Σαν τραγούδι που γλυκά σου φανερώνει
ότι θέλησες να πεις και δεν το βρήκες.
Ότι ξέχασες να δεις και το ‘χεις χάσει.
Μέσα στ’όνειρο κρυφά ταίριαξες ,μπήκες.
Είναι ο ήλιος σου ζεστός μα πώς να φτάσει
ως την άβυσσο του πόνου που χτυπάει
σαν παλμός κάθε στιγμή και με βουλιάζει.
Κάνει ο χρόνος να φωνάξει και σκορπάει.
Γίνεται μικρές σιωπές και με ταράζει.
Η εικόνα σου αλλάζει , περισσεύω.
Έμεινες ανάμνηση γλυκιά από συνήθεια.
Σα σημάδι μιας στιγμής μου σε μαζεύω.
Μια στιγμή που πάντα ζήταγε βοήθεια.