Στίχοι

										Στον Διάδρομο των Κενών Προσώπων & των Λουλουδιών 

Πολύ σκοτεινή η νύχτα για να ανοίξεις τα μάτια σου 
Πολύ βαθιά η σιωπή για να την σπάσεις με τη φωνή σου 
Σπαραχτική η βοή της γήρανσης. 

Θέλεις μα δεν αντέχεις 
Πάνε χρόνια τώρα, της στέρησης η γλώσσα που σε έγλειψε. 
Σε εγκατέλειψαν τα πάντα στην εμφάνισή της 
Κι ήταν τόσο ελκυστική 
Σχεδόν φοβήθηκες πως την ερωτεύθηκες 
Μέχρι την ανατολή 
Τότε είδες το πρόσωπό της 
Το γεμάτο ρυτίδες και σκασμένο δέρμα 
Τά άδεια της μάτια και τα σχιστά βλέφαρα 
Τα πρησμένα χείλη και το παράξενο χαμόγελα που σχημάτιζαν 
Τα μακριά της μαύρα μαλιά ήταν αυτά που σε εντυπωσίασαν 

Κι ήταν αυτή που σε γέννησε 
Σε ήθελε για πάντα δικό της 

Ήταν από κάτω σου το κενό τότε 
Της έδωσες και τα δυό σου χέρια 
Διάλεξες τον αργό από τον γρήγορο θάνατο 
Κι από κει που κοίταζες το μαύρο βάθος 
Κόλλησες ψηλά στα υποτακτικά της μάτια 
Άραγε, γλίτωσες; 

Ήταν κάποτε κενό κάτω απ’τα πόδια μου 
Πιάστηκα σφιχτά από μια αγάπη 
Διάλεξα τον αργό από τον γρήγορο θάνατο 
Τα μάτια μου να δακρύζουν από αγαπή 
Κι από κει που κοίταζα το μαύρο βάθος 
Κόλλησα ψηλά στα λαμπερά της μάτια 
Δεν ξέρω . . .