Στίχοι

										Τεντώνει της αστάθειας το σχοινί
που πάνω του βαδίζω πάλι μόνη
χωρίς να υπάρχει χειροκρότημα
ή ένα γέλιο για φιλοδώρημα.

Άραγε στης ζωής μου την πορεία 
θα βρω τον θησαυρό που αναζητώ;
ή μήπως στρίβωντας τα παρατήσω
έτσι είν'η ζωή,έτσι θα ζήσω.

Δεν με φοβίζει που παλεύω μόνη
δεν με τρομάζει η ψυχρή αγχόνη
ούτε άν στο σώμα γελούν οι πόνοι
του μυαλού μου κρατώ ίσια το τιμόνι.

Κουνάει και με ζαλίζει το σχοινί
δεν επιτρέπεται κάτω να βλέπω
μ'έναν τεράστιο στην πλάτη σταυρό
ψάχνω στην έρημο για λίγο νερό.

Παντοτινά αυτό που με τρομάζει
της λησμονιάς ο πάγος με χαράζει
οι άνθρωποι ξεχνούνε κάθε καλό
άν κάτι στην γεύση τους έρθει πικρό.

Παντοτινά αυτό που μ'αρρωσταίνει
είναι ο τύπος που συχνά παθαίνει
και δεν μαθαίνει από τα λάθη του
κοιμάται και ξυπνάει στην λάσπη του.


madlin